Αγαπητό Κράτος

Επίδομα ανεργίας δεν πήρα ποτέ από τα ταμεία σου αφού όπου με προσλαμβαναν ήταν υπο τον όρο να μην ζητήσω ΙΚΑ. Οταν εσφιξες τα λουριά, μας έβαζαν να υπογράψουμε οτι δεν το θέλουμε και οτι ειμαστε σε άλλο ταμείο. Δουλεψα εισπνέοντας τον καπνό ακόμα και του σημερινού πρωθυπουργου, ασχετως αν τοτε ήταν απλώς ο γιος του μπαμπά του, αλλα ποτέ δε μου κόλλησαν "βαρέα και ανθυγιεινά".
Οταν εμεινα εγκυος, δεν μου έδωσες δυο μήνες αναπάυλα. Το ταμείο που με υποχρεωνες να εχω, ζητούσε την δόση του ως άλλο βαμπιρικό junkie, και με την κοιλιά στο στομα και το παιδί στο βυζί έπρεπε να τα δουλέψω, να τα βγάλω και να στα σκάσω. Για να πάρω επίδομα τοκετού ακριβώς όσα και η δόση μου, και το 1/5 της αμοιβής των μαιευτηρίων. Ευτυχώς γέννησα σπίτι και περα της φοβερής θετικής εμπειρίας, γλύτωσαμε και ενα σκασμό λεφτά.
Αγαπητό κράτος, εγω ως πολίτης δεν ωφελήθηκα ποτέ από σενα. Ούτε επίδομα ανεργίας πήρα, ούτε τίποτα. Μόνη μου τα βγάζω πέρα. Οπως πολλές άλλες στην θέση μου. Που βρεθηκαν με ένα παιδί στην αγκαλιά και εναν πατέρα σύζυγο να την κάνει με ελαφρα πηδηματακια, αφού νομοθεσία ουσιαστικά δεν υπάρχει. Αν θέλει τα δίνει, αν δεν θέλει...Αν και γω στάθηκα τυχερή. Ομως άλλες όχι.

Ως επαγγελματίας, με χρεωνες φόρο στο περίπου και όχι σ'αυτα που εβγαζα. Και αν δεν τα έβγαζα, θα ήμουν ψευτρα σίγουρα.
Με μια τιμή στο κεφάλι μου από τοτε που μπήκα στα γρανάζια της εργασίας. Δικηγόρος με σύμβαση, δημοσιογραφος χωρίς σύμβαση, εργατης χωρίς ένσημα, εμπορας χωρίς κατάστημα, αγρότης χωρίς γη.
Δεν μας δίνεις δύναμη να αναπτυχθούμε να ανθίσουμε και να πάρεις. Και θα έπαιρνες τόσα. Και θα νιώθαμε και στήριξη.
Ομως σαν καλαμάκι ρουφάς όπου μπορείς, βάζεις χερι στις τσεπες, στα στρωματα, στον κώλο μας ακόμα.
Πεθαίνεις; Χερι στην κληρονομιά. Χαρίζεις; Χέρι στη δωρεά. Δουλεύεις; Φερε από δω, δεν κάνει να ανπτυχθείς πολύ. Δεν δουλεύεις; Γινε κλέφτης, πόρνη, ψόφα.
Γιατί να σε λέω λοιπόν κρατος μου;
Γιατί να σε νιώθω πατρίδα μου;
Γιατί να σ'εχω ψείρα στον γιακά μου, οταν εγώ ο πολίτης, εχω την απόλυτη δύναμη στα χερια μου;
Το ίδιο το γρανάζι που έφτιαξες, αν σταματήσει να γυρνά μέχρι να ψοφήσεις εσύ και να φύγει η βρώμα από το ήδη σαπιο κουφάρι σου. Το κουφάρι σου που περιφέρεις στα σπίτια μας, εσύ και τα όρνεα τα φιλαράκια σου,οι τραπεζες, και όλα οσα μας κάνουν να αιμορραγούμε από παντού...
Τι θα κάνεις τοτε;
Αγαπητό κράτος, υποτίθεται οτι εισαι ενας από μας και μας φροντίζεις, μας προσεχεις και μας παρεχεις απ'αυτά που δώσαμε για το σύνολο.
Αυτή ηταν η συμφωνία μας.
Εφόσον την εσπασες, γιατί δεσμευομαι ακόμα από το "συμβόλαιό" μας;