Saturday, January 29, 2011

Πατέρα

Σε σένα απευθύνομαι και ας είμαι μόλις μηνών, δύο χρονών, τριών. Στα λέω τώρα γιατί αργοτερα θα φοβάμαι να μην σε δυσαρεστήσω και να μην χάσω την αγάπη σου που ξέρω οτι δεν είναι ανευ όρων. Αν ήταν δεν θα άντεχες να με αφήσεις, όσο και να μην γούσταρες την μάνα μου. Ναι, ξέρω είναι στριγγλα, πονηρή κακιά βλαμμένη και υπεύθυνη για τιν οικονομική κρίση.
Αυτά δεν τα ειχες δει πριν με κάνετε;
Εκτός αν ήταν μανούλα στο ψέμα και εκδιδόταν παράλληλα, δεν εχεις δικαιολογία, όπως εστρωσες πρέπει να κοιμηθείς γιατι χωρίζοντας την, χωρίζεις εμένα.
Πώς αντεξες να μην με βλέπεις κάθε μέρα; Εμένα μου λείπεις, σε ψάχνω και το σπίτι μοιαζει άδειο. Συνηθίζω, ναι, οκ, αλλα αλλο συνηθίζω στον πόνο και άλλο ζω ευτυχισμένα και νιώθω πλήρης. Και σε σενα τα λέω μανα που νομίζεις οτι επειδη εχεις την επιμέλεια μπορεις να φύγεις. Με ποιο δικαιωμα με παιρνεις από τον άλλο μου γονιό; Δε σε γαμάει; Βρες αλλον, ξέρω γω, εγώ τι δουλειά εχω σε όλα αυτά; Γιατί να τα ξέρω;
Πιο πολύ σε σένα απευθύνομαι πατερα γιατί εισαι αυτός που συνήθως σηκώνεται και φεύγει και νομίζει οτι δίνοντας καποια χρήματα, κάνεις το χρεός σου.
Χρέος είμαι; Βάρος;

Οταν ακυρώνεις το ραντεβού μας μερικές φορές χωρίς καν να μου το πεις και σε περιμένω όλο λαχτάρα στην πόρτα και δεν ερχεσαι, ενώ το στομάχι μου σφιγγεται μην δω την μαμά να κλέινει το τηλέφωνο με εκείνο το ύφος που δείχνει οτι πονάει. Το μισώ αυτό το ύφος. Αυτή πονάει ή εγω;
Τι νομίζεις οτι μου λες έτσι, μπαμπά;
Οτι δεν με υπολογίζεις, οτι δεν αξίζω, οτι ειμαι ενα τίποτα που ούτε καν υπάρχει στην στρατοσφαιρά σου. Αξεσουάρ για να το παίζεις πατέρας στους τρίτους καποια σάββατα.
Επί της ουσίας όμως δεν εχω χώρο στην ζωή σου.
Και αν κάνεις άλλη οικογένεια και δω διαφορά εκεί στην συμπεριφορά, νιώθω οτι θα πεθάνω. Αρα, μπορείς να εισαι καλός μπαμπάς. Αρα εμένα δεν ήθελες. Η φταιει η μαμά. Αυτή σε έδιωξε, αυτήν δεν θες κι επειδή ειμαι κομμάτι της, μισείς κι εμένα. Την μισώ.

Και οταν μπω στην εφηβεία και η αλλη μου σφίγγει τα λουριά, εσύ εισαι πιο κουλ, με συμφέρει να ακούω εσένα. Εχεις και πιο πολλά χρήματα, άλλωστε δεν χρειάστηκε ποτε να μην δουλέψεις για να με κρατήσεις. Μου αγοράζεις πιο ωραία ρούχα. Και ήσουν παντα αυτός που με άφησε. Σε χρειάζομαι, χρειάζομαι να δω οτι θα παρατούσες τα πάντα για μένα. Ξέρω οτι κατα βάθος ούτε την βολή σου δεν θα παραταγες αλλα δεν μπορώ να το αντιμέτωπίσω γιατί τοτε η μάνα μου είχε δίκιο. Και  ο μόνος γονιός που έχω ειναι αυτή. Που φωνάζει, που με πιέζει.
Σκέφτηκες ποτε, μαλάκα, φευγοντας να διευκολύνεις οχι την ζωή μου, αλλα την δική της; Να ειναι ήρεμος ο ενήλικας που με φροντίζει; Να μην με σπάει στο ξύλο; Η, αν δεν με έσπαγε στο ξύλο, να ήταν η προσοχή του σε μένα, συγκεντρωμένος, παρά να ανησυχει και να τρεχει στα δικαστήρια ειτε για να σου κάνει ασφαλιστικά μέτρα, είτε για να σε αναγκάσει να δωσεις τα λιγοστά χρήματα για το μεγάλωμά μου; Μου έκλεψες και την μάνα μου.

Γλύτωσες από γκρίνιες, μαθήματα, φωνές, χρέη, όλα όσα καθιστούν μια οικογένεια. Ναι, ξέρω, δεν ήταν τελικά όπως τις ταινίες. Χεστηκα, μαλάκα. Την ημέρα που με πήρες αγκαλια, ενα ζεστό και μαλακό πραγματακι που με μια ζουπιά θα άφηνε την τελευταία του πνοή, είδες μπροστά σου τις συνέπειες των επιλογών σου και την γραμμή που ειχες τραβήξει στην ζωή σου.
Το να λοξοδρομείς στην μέση γιατί "τελικά ουπς, δεν ήταν όπως τα φαντάστηκες" η γιατι το καβλί σου δεν ειχε ησυχία ισοδυναμούσε με απότομο τραβηγμα που η θα μου ξερίζωνε το χερι εκεί που εσύ κι εγω ενωνόμασταν, ωστε να πάρεις χωριστό δρόμο από μένα και την μάνα μου, η να τραβολογάς εμένα και την μαμά στο καπρίτσιο σου και να την βαράς να σ'αφήσει, μη καταλαβαίνοντας οτι δεν σε κράταγε εκεινη, αλλα εγω.
Γιατί εγώ, μπαμπά, σ'αγαπάω.
Ο,τι και να είσαι, όπως και να είσαι, δεν ειμαι περήφανος/η γι αυτό.
Σ'αγαπάω και ο πονος που νιώθω θα με ακολουθεί για πάντα. Δεν φεύγει. Ούτε με ναρκωτικά, ούτε πηδώντας όλη την ομάδα ποδοσφαίρου, ούτε με το να απαρνηθώ την μάνα μου και να σε κάνω Θεό μου. Είναι εκεί, κάνοντας με να νιώθω ξένος/η στο ίδιο το πετσί μου.
Ξέρω οτι δεν το κάνεις επίτηδες, εμαθες από την μάνα σου και την κοινωνία να βαζεις τον εαυτό σου πρώτο, να μην χαλιέσαι, να ζεις την ζωή σου. Μακάρι να το έκανες χωρίς να λιανίσεις την δική μου. Χωρις να πληρώσω εγώ για τα λάθη σου.
Δεν λέω οτι μου χρωστας.
Σου λέω εδω όλα οσα δεν θα τολμήσω ποτέ να δω κατάματα, όσα δεν θα μπορέσω ποτε να σου πω.



Γιατί δεν μ'αγάπησες, μπαμπά;
Τι εχω;

1 comment:

Dimos said...

... άγγιξες πολύ βαθιά πράγματα. Πως να βρει κανείς ησυχία ανασκαλεύοντάς τα;