This is a fictional and not funny story

Ξέρεις τι μου την δίνει πιο πολύ στην Ελλάδα; Το πόσο μαλάκες ειναι οι προιστάμενοι/αφεντικά σου.
Κι εξηγώ.
Πούλησε ο χασάπης ενα οικοπεδο που ειχε, αγόρασε δυο διαμερίσματα στην Κηφισιά τότε που ήταν αγροτοπος, πιάστηκε καλά την εποχή του 80 και άνοιξε 2-3 μαγαζιά.
Εστειλε τα πιαδιά του στα Λονδίνα να σπουδάσουν και αυτά του έμειναν εκεί καθώς και το μαράζι που δεν συνεχίζουν την οικογενειακή επιχείρηση. Η οποία μετα από καμια δεκαετία κλεψιας και κακης ποιότητας, τωρα πάει κατά διαολου.
Ο μαγαζατορας όμως βάζει μυαλό; Βλέπει οτι οι εποχές άλλαξαν και οφείλει να ειναι ευγενικός με τους πελάτες, να φέρεται με σεβασμό στους υπαλλήλους του για να αποδίδουν; Καταλαβαίνει οτι δεν κάνεις πάντα κόστος σε προιόντα κράχτες; Καταλαβαίνει τελος πάντων οτι τα μυαλά του τον οδηγούν σε αδιέξοδο;
Μπορει να μην έχει μαγαζί, μπορεί να εχει Μκο, μπορεί να ειναι οτιδήποτε.
Και ερχεσαι εσύ. Με ιδέες, με όρεξη να προσφέρεις, με γνώσεις βρε αδερφέ.
Και γι αυτό σε προσλαμβάνει. Είτε για να του οργανώσεις μια συναυλία -κράχτης για την σχολή του (ασχετως αν παιρνει επιχορήγησεις  και διευκολύνσεις μεσα από την Μκο του), είτε για να του γυρίσεις το καφενε μεζεδοπωλείο με 2 μόνιμους πελάτες σε καφετέρια-τρεντυ κουτουκι με νεολαία και ζωή, είτε οτιδήποτε.
Και εκεί αρχίζει το παράλογο. Στην αφίσα να μην βάλουμε τον καλλιτεχνη κράχτη αλλα τον ίδιο με το αυτάρεσκο χαμόγελο. Δινεις μάχη. Είναι γελοίο. Εχεις υποχρεωσεις και δεσμεύσεις σε χορηγούς.
'Η προτεινεις ενα νέο προιον, κράχτη/διαφημιστικό και προτεινεις να πας ο ίδιος να το μοιράσεις, να βοηθήσεις την κατάσταση, να μαθευτεί το μαγαζί σαν καφετέρια το πρωι. Και θελει να βαρεσει την τιμή. Δεν βάζει εξαερισμό και απ'εξω το μαγαζι φαινεται σαν μέσα σε ομίχλη. Δινεις μάχες.
Αρχιζουν τα προσωπικά. Η  πρωην γκομενά του σε ζηλευει και ο ιδιος σου την πεφτει, χωρις να τσεκαρει αν εχεις καποιον, λεγοντας σου οτι γι αυτό σε προσελαβε και οτι θα τα καταφερνε εξίσου καλά και ισως καλύτερα. Η η γυναίκα του ζηλευει την βραδυνη κοπέλα και από την πρώτη στιγμή σε βάζει στην μέση, και νιώθεις το ψυχοφθόριασμα να πλησιάζει.
Αρχίζουν οι μπηχτες, η γκρινια για την πληρωμή σου. Γιατί δεν εβαλες πλυντηριο;
"Γιατί αφησες το καζανάκι να τρεχει όλη νύχτα και γέμισε ο βοθρος και σφουγγαριζα όλο το πρωι την κουζίνα περιμένωντας να τον αδειασουν και να χρησιμοποιήσουμε πάλι το νερο".
Δεν το λες ομως γιατί ξερεις οτι το ξέρει.
Αντ'αυτου του λες.
"Οσο ελειπες πλάκωσαν 2 πελάτες και ήθελαν ομελέτα. Μαγείρευα."
"Εγω μαγειρεύω για  15 ατομα (ορίστε;Πότε μπήκαν εδω μέσα 15 άτομα;) και τα καταφερνω και συ πελάγωσες με 2;"
Ναι, μαλάκα μου, δεν ειμαι μαγειρισσα. Το κανα για να σε βοηθήσω γιατί ξέρω οτι πήγες για υπνο. Και θα εφευγε ο νέος πελάτης. Πού συμπτωματικά μετα τα ντελιβερι χτες που έκανα, ειναι ο 3ος που μπήκε στο μαγαζί σου. 3 νεοι πελάτες σε μια μέρα. Οπότε ναι, δεν ειμαι μαγείρισσα και μην με κράζεις που έβαλα 3 αυγα στην ομελέτα αντί για δύο. Ας καθόσουν να μου πεις τι να κάνω από πριν, και όχι δεν ειναι αυτονόητο.
Ούτε σερβιτόρα είμαι. Ούτε ντελίβερι. Κάνω απ'όλα για να βοηθήσω το μαγαζϊ σου που κάνει σεφτέ 10-20 ευρώ το πολύ.
Δεν μιλάω όμως γιατί αν το ανοίξω, θα το φτασω μέχρι τέλους.
Ειδικά οταν σε βλέπω μπροστά μου να μετράς το ταμείο με τα ψιλά να δεις αν σου έφαγα ενα ευρώ.
Ελειπαν 11 ευρώ. Με ρωτάς πού πήγαν.
Πλέον ειχα βραχυκυκλώσει. Βλέπεις το τραπέζι απέναντι.
"Αυτοί πλήρωσαν;"
"Οχι."
"Να τα 11, ούτε αυτό δεν εισαι ικανή να κάνεις;"
Σου πετάω την πατσαβούρα στο κεφάλι;

Ημουν όμως ικανή να σου πω να καθαρίσεις τα ψυγεία σου γιατί εχουν μούχλα, να σου επισημάνω οτι θες διαφορετική σφουγγαρίστρα για την τουαλέτα, να κάθομαι εξτρα ώρες και να μην ζητάω να πληρωθώ, να φτιαχνω φαγητα σε κουτακι και να τα μοιράζω στην περιοχή πριν μου κρυώσουν, να σου επισημάνω οτι 3 κομματακια τυριού και 2 αγγουρια δεν ειναι σωστός μεζες και σίγουρα δεν αξίζει 4 ευρώ αφού θες να πίνουν ουσιαστικά.
Ναι, δεν εχω κάνει καθαρίστρια/ μαγείρισσα και δεν με προσελαβες γι αυτό. Οποτε γιατι με μειωνεις;

Η...
"Γιατί να δώσουμε 25 προσκλήσεις στο μαγαζί που μας φιλοξενεί;"
"Τόσες ζήτησαν, (αν διαφωνούσες ας μην υπέγραφες το συμβόλαιο).
ή ακόμα...
"Η συνέντευξη που μου έκλεισες με το περιοδικό αυτό... κουτσομπολίστικο δεν ειναι; (τυπου Hello)
Εγω μπορούσα καλύτερα. Δεν εισαι τελικά και πολύ καλή δημοσιογραφος."
ή ακόμα...
Δώσε μου τα ονόματα και τα τηλέφωνα αυτών στους οποίους θα δώσεις προσκλήσεις" (και μετά μου εκλεψες και την ατζέντα και μπηκες στο προσωπικό μου μαιλ)
ή το κορυφαίο...
"Δεν θα στελνεις τίποτα αν δεν ειναι σε μορφή Pdf,  γιατί θα μας κλέψουν την σφραγίδα, οπότε ό,τι θες να στείλεις θα περνάει πρώτα από μενα. Κιας κανω 2 μέρες να απαντήσω, δεν αντεχω τους ρυθμούς σου"
Μόνο που εχω  20 μέρες να διοργανώσω μια συναυλία 1000 ατόμων, μαρκετινγκ, Πι-Αρ, και μεσολαβεί Αυγουστος, με δουλεύεις;
..............
Αλλα ξαναγυρνώ στην κλοπή της σφραγίδας.
Η Eurobank στην οποια ζηταμε οικονομική ενισχυση θέλει την σφραγίδα μας;
 Και δεν υπάρχουν ειδικά προγράμματα να κάνω το pdf, doc?


Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε πού το πάω μ'αυτα. Βαρέθηκα  το γύφτο "επιχειρηματία¨ που τελικά δεν ξέρει ούτε να ειναι επιχειρηματίας, ούτε αφεντικό, ούτε έξυπνος. Θα κλέψει ως κουτοπόνηρος την ιδέα και θα διώξει αυτόν που την σκέφτηκε αντί να τον κρατήσει ως ατού. Θα παει να βγαλει τα έξοδά του από μαλακίες, θα μειώσει και θα βγάλει τα κόμπλεξ του σε υπαλλήλους που μετα κάνουν αγγαρεία. θα σε βρίσει γιατι δεν εισαι στο μυαλό του, θα στην πεσει, θα, θα, θα.... και αυτά πριν την κρίση.

Αν χαιρομαι για την κατάσταση στην Ελλάδα τώρα; Εν μέρη ναι. Θα ειναι ισως πιο απροσωπο με ξένες εταιρείες, όμως ίσως ετσι ησυχάσουμε από τα άλλα τα παρατραγουδα, τα προσωπικά του καθενός.
Και μάθουμε να δουλεύουμε σωστα, χωρίς κούραση πέρισση, χωρίς σαδισμό, προσβολές, και την γκλίτσα του καθε τσοπαναρέα που την είδε "πολιτισμένος" και "επιχειρηματίας" με δάνεια και χορηγήσεις.


Τα πρόσωπα που περιγραφω εδώ ειναι φανταστικά.
Για σένα.
Μαλάκα.